Dünyadan, memleketinden, insandan
            umudun kesik değil diye
            ipe çekilmeyip de
            atılırsan içeriye,
            yatarsan on yıl, on beş yıl
            daha da yatacağından başka.
"Sallansaydım ipin ucunda
            bir bayrak gibi keşke"
                        demiyeceksin,
yaşamakta ayak direyeceksin.
Belki bahtiyarlık değildir artık,
boynunun borcudur fakat,
düşmana inat
            bir gün fazla yaşamak.

İçerde bir tarafın yapayalnız kalabilirsin,
            kuyunun dibindeki taş gibi.
Fakat öbür tarafın
            dünyanın kalabalığına
            öylesine karışmalı ki,
            sen ürpermelisin içerde,
            dışarda kırk günlük yerde yaprak kımıldasa.
İçerde mektup beklemek,
yanık türküler söylemek bir de,
bir de gözünü tavana dikip sabahlamak
            tatlıdır ama tehlikelidir.

Tıraştan tıraşa yüzüne bak,
unut yaşını
koru kendini bitten
            bir de bahar akşamlarından;
            bir de ekmeği
            son lokmasına dek yemeği,
bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiç bir zaman.
Bir de kimbilir,
sevdiğin kadın seni sevmez olur,
ufak iş deme,
yemyeşil bir dal kırılmış gibi gelir,
                                                        içerdeki adama.
İçerde gülü, bahçeyi düşünmek fena,
dağları, deryaları düşünmek iyi.
Durup dinlenmeden okumayı yazmayı,
bir de dokumacılığı tavsiye ederim sana,
bir de ayna dökmeyi,
Yani içerde on yıl, on beş yıl
                daha da fazla hatta
                            geçirilmez değil,
                            geçerilir,
                            kararmasın yeter ki
                            sol memenin altındaki cevahir!

Nazım HİKMET